Μιλάμε για τα ερωτήματα που περιμένουν να απαντηθούν. "Θα ήθελα να παρατείνω τη ζωή μου για να δω τι θα γίνει μετά" μου λέει. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ηθοποιός, σκηνοθέτης και μεταφραστής των θεατρικών έργων που ανεβάζει, πρωταγωνιστεί στη σειρά "Ο Γιατρός" στον Alpha, σκηνοθετεί για 2η χρονιά το Humans στο θέατρο Μουσούρη, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο "Το διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή" που ανεβαίνει τον Νοέμβριο στο θέατρο Βρετάνια. Εξουθενωτικό... Κι όμως, ο πίδακας της ενέργειάς του είναι εκεί, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.
Kωνσταντίνε Μαρκουλάκη, πώς αντέχεις;
Όχι απλώς αντέχω, αλλά έχω και πολλή όρεξη.
Ανεβαίνει ξανά η τόσο επιτυχημένη παράσταση "Humans", πρωταγωνιστείς και έχεις και τη σκηνοθεσία στην παράσταση "Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή". Kαι, φυσικά, έχεις τα γυρίσματα για τη σειρά "Ο Γιατρός" στον Alpha.
Για την ακρίβεια, καθημερινά γυρίσματα, επίπονα, δύσκολα. Για να καταλάβεις, σήμερα ήμασταν όλη μέρα με ειδικές στολές και μάσκες προστασίας μέσα στην εντατική. Το ευχαριστιέμαι όμως τόσο πολύ. Γενικά, εγώ φοβάμαι τις επαναλήψεις και τις δεύτερες σεζόν σε κάτι που είναι επιτυχημένο, επειδή το προϊόν μπορεί να είναι κατώτερης ποιότητας. Εμείς καταφέραμε και η ιστορία να έχει ενδιαφέρον και το προϊόν να είναι πολύ καλό ποιοτικά.
Είναι εντυπωσιακό το πόσο σου ταιριάζει ο ρόλος του γιατρού Ανδρέα Βρεττού.
Δεν περίμενα να βρω έναν τέτοιο ρόλο στην τηλεόραση, ουσιαστικά 15 χρόνια μετά το τέλος του "Γιούγκερμαν". Με το που πρωτοδιάβασα το σενάριο, τον ρόλο, είπα αυτό πρέπει να το κάνω. Αυτό που έχει μεγάλο ενδιαφέρον είναι ότι καταστρέφεται εντελώς η ζωή του και πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή. Να τα μάθει όλα. Χάνει 12 χρόνια από τη μνήμη του, δε θυμάται το παιδί του, την επαγγελματική του θέση. Κι όμως, αυτό είναι κάτι σαν κρυμμένη ευλογία. Τον κάνει καλύτερο άνθρωπο, καλύτερο γιατρό.
Βλέποντας το σίριαλ, μερικές φορές ξεχνώ ότι μεσολαβεί μια οθόνη. Νομίζω ότι σε βλέπω επάνω στη θεατρική σκηνή. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς…
Ο Ανδρέας Βρεττός μετά το ατύχημα έπαθε το σύνδρομο του προμετωπιαίου λοβού. Είναι ένας άνθρωπος που εκφράζει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του χωρίς φίλτρα, δε διστάζει πουθενά. Αποφάσισα, λοιπόν, να τον ερμηνεύσω σαν λαμπραντόρ. Ξέρεις, στον σκύλο τα πάντα είναι πολύ εκφραστικά. Ακόμα και στα πολύ κοντινά πλάνα έχω έντονη έκφραση. Αυτό είναι καθαρή επιλογή. Το πρόσωπο προσπαθεί να εκφράσει όσο πιο έντονα μπορεί τα συναισθήματα και αυτό είναι κάτι κόντρα στις οδηγίες που μας δίνουν στη σχολή για την υποκριτική στην τηλεόραση. Και αν και μου αρέσουν οι πιο εσωτερικές ερμηνείες, ο ρόλος εδώ είναι συναισθηματικός και ταιριάζει αυτή η έντονη ερμηνεία. Όμως, δεν αρκεί να εντυπωσιάσεις. Πρέπει να συνδεθείς. Εγώ έχω συνδεθεί με τον Ανδρέα Βρεττό, τον καταλαβαίνω, τον αγαπώ. Κάνει λάθη συνέχεια. Στα επόμενα επεισόδια θα φέρεται πιο επιθετικά, θα κάνει λάθος διαγνώσεις. Είναι πολύ ανθρώπινος.
Κάποιοι τον συγκρίνουν με τον Dr. House.
Ο Βρεττός θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Για εμένα είναι ο αντι-Χάουζ.
Του δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία. Πιστεύεις στις δεύτερες ευκαιρίες;
Και στις τέταρτες ευκαιρίες.
Δίνεις δεύτερες ευκαιρίες; Σου έχουν δοθεί;
Δίνω και παίρνω αφειδώς. Δίνω, όμως, όταν μου τη ζητήσουν. Μπορεί να συμβεί ένα προσωπικό γεγονός και να πεις ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Κι όμως, πάντα υπάρχει επιστροφή. Αν θυμάσαι, στο έργο "Φάρος", με αυτά τα αδιανόητα "ρεμάλια", έκλεινα την παράσταση με το τραγούδι "Here Comes the Sun". Σε μια κοινωνία όπου έχει υποχωρήσει η θρησκευτική πίστη και η δυνατότητά της να δίνει απάντηση και ελπίδα, ένας από τους ασυνείδητους σκοπούς της τέχνης είναι να δίνει την ελπίδα της δεύτερης ευκαιρίας.
Η τέχνη, λοιπόν, σαν υποκατάσταση ή σαν αναπλήωση αυτού που προσφέρει σε πολλούς η θρησκευτική πίστη;
Η τέχνη σαν ένα εργαλείο για το προχώρημά μας, τη νοηματοδότηση της ζωής. Ο τρόπος που φωτίζει τον κόσμο μια παράσταση, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος και της φόρμας της. Φωτίζει μια ματιά του κόσμου. Όταν περιέχει μέσα της αγάπη για τον άνθρωπο, τότε υπάρχει και η δυνατότητα για ένα φως που είναι συνήθως η συνάντησή μας με άλλους ανθρώπους.
Τι άλλο προσφέρει η τέχνη;
Τάξη στο χάος γύρω μας και μέσα μας. Δεν μπορείς να σώσεις κανέναν που δεν είναι εκεί για να σωθεί. Η τέχνη βοηθάει και εμάς που την κάνουμε και όσους προσέρχονται για να τη δουν, να την παρακολουθήσουν. Ξέρεις, η παράσταση "Humans" μου αναζωπύρωσε την πίστη μου στο θέατρο, που κάπως την είχα χάσει, και με φώτισε εσωτερικά με έναν τρόπο που νόμιζα ότι είχε χαθεί. Ξεκίνησαν ήδη οι παραστάσεις στο θέατρο Μουσούρη. Υπάρχουν θεατές που λένε "Ε, δεν έγινε και τίποτα στο έργο". Είναι ήσυχο στην κατασκευή του, στον τρόπο που το έχει γράψει ο Στίβεν Καράμ, στον τρόπο που το σκηνοθέτησα και παίζουν οι ηθοποιοί. Πρέπει να σκύψεις και να το δεις.
Η δυνατότητα της παρατήρησης σε έναν κόσμο εθισμένο στο γρήγορο σκρολάρισμα.
Ξέρεις, μπορεί να είσαι στον δρόμο με έναν φίλο και να δεις στην άκρη ένα μικρό κυκλάμινο, κάτι τελείως ιμπρεσιονιστικό στην πόλη και να το παρατηρήσεις, ενώ ο φίλος σου δε θα το αντιληφθεί καν. Έχεις μόνο να κερδίσεις αν μάθεις να παρατηρείς. Αυτό που πάντα ήθελα να διδάξω στο παιδί μου είναι να παρατηρεί. Να βλέπει την ομορφιά, να τη διακρίνει όταν εμφανίζεται αναπάντεχα γύρω του. Η σημερινή εποχή –παρ’ όλα τα καλά που έχει– κάνει ό,τι μπορεί για να στομώσει το εργαλείο της παρατήρησης.
Και ξαφνικά βρέθηκες όχι μόνο να σκηνοθετείς, αλλά και να πρωταγωνιστείς στην παράσταση "Το διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή" μετά το ατύχημα του Άκη Σακελλαρίου.
Γηράσκω αεί διδασκόμενος. Εγώ, που είμαι ένας άνθρωπος με επιθυμία ελέγχου, από την παράσταση έως τη ζωή μου, άνθρωπος με πρόγραμμα και ανυπόμονος, τώρα διδάσκομαι την υπομονή. Αλλά η ζωή είναι μια άσκηση υπομονής. Είχα φτιάξει ένα ωραίο προγραμματάκι στο μυαλό μου: Θα κάνω το "Humans" με το ίδιο καστ, θα σκηνοθετήσω το "Διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή", θα κάνω τα γυρίσματα και θα έχω τα βράδια και τα Σαββατοκύριακα δικά μου. Να ζήσω κι εγώ μια πιο ανθρώπινη ζωή.
Μίλησέ μου για το έργο.
Βρισκόμαστε στη βικτοριανή Νέα Υόρκη: πουριτανισμός, κορσέδες και ταυτόχρονα η αυγή του ηλεκτρισμού. Ένας άξιος γιατρός επιστήμονας εφευρίσκει τη χρήση του γυναικείου ηλεκτρικού δονητή για τη θεραπεία της γυναικείας υστερίας. Πραγματοποιεί θεραπείες σε γυναίκες, ενώ η σύζυγός του βρίσκεται δίπλα, έχοντας γεννήσει πριν από τρεις μήνες, σε κρίση ταυτότητας ως γυναίκα, μητέρα, ερωμένη. Είναι απίστευτο το πώς οι άνθρωποι εκείνης της συντηρητικής περιόδου υπερέβαιναν το πλαίσιο της εποχής. Η συγγραφέας Σάρα Ρουλ γράφει ότι όλα αυτά που στο έργο φαίνονται απίστευτα είναι ιστορικά γεγονότα και πως ό,τι φαίνεται πιστευτό το έχει βγάλει από το κεφάλι της. Είναι απίστευτη η ιατρικοποίηση της γυναικείας ηδονής μόλις 130 χρόνια πριν. Εγώ ερμηνεύω έναν ορθολογιστή γιατρό, έναν καλό άνθρωπο, που πιστεύει στην επιστήμη, την πρόοδο, σε όλο το καρτεσιανό σχήμα σκέψης των ανδρών αυτού του τύπου. Και έχουμε ένα άλλο πρόσωπο, τη γυναίκα του, που ερμηνεύει η Γαλήνη Χατζηπασχάλη, η οποία είναι διερευνητική για τα πάντα, αλλά με πιο διαισθητικό και βαθύ τρόπο. Ο ρόλος της Γαλήνης είναι ένας ρόλος που θέλει να πάθει τα πάντα, γοητεύεται από τη βροχή, τα φυσικά φαινόμενα, δεν έχει φίλτρο, προσπαθεί να βγει από τη νόρμα. Και όταν καταλαβαίνει τι συμβαίνει στο διπλανό δωμάτιο, θέλει να το ζήσει και αυτή. Έχει ακόρεστη επιθυμία. Αυτό που πραγματικά της λείπει, όμως, είναι η ανθρώπινη επαφή.
Είναι μια κωμωδία;
K.M.: Δεν είναι μόνο κωμωδία. Είναι ένα έργο τρυφερό και βαθύ, απευθύνεται πολύ στις γυναίκες, αν και αφορά και τους άνδρες. Μιλάει για τη γυναικεία σεξουαλικότητα και διαισθητικότητα, την ανάγκη για επαφή με έναν τρόπο που συχνά οι άνδρες δεν καταλαβαίνουμε. Συχνά οι άνδρες, για να πάμε από το άλφα στο έψιλον, πρέπει να περάσουμε οπωσδήποτε από το βήτα, το γάμα και το δέλτα. Πολλές φίλες μου πηγαίνουν κατευθείαν στο έψιλον, χωρίς ενδιάμεσα βήματα. Είναι η ικανότητα να νιώσεις τον κόσμο χωρίς να χρειαστεί να τον καταλάβεις σε όλη του τη διάσταση.
Γιατρός ξανά και πάλι σώζεις με κάποιον τρόπο.
Εγώ αισθάνομαι σωσμένος. Το μόνο πράγμα που φοβάμαι στη ζωή μου είναι το ξαφνικό κακό που δεν μπορείς να το πάρεις πίσω. Το αναπάντεχο. Παλαιότερα μπορεί να σου έλεγα άλλα πράγματα, αλλά τώρα αισθάνομαι ότι θα ήταν αχαριστία να ζητήσω κάτι άλλο.
Ποια είναι η πρώτη εικόνα που θυμάσαι από τη ζωή σου;
Να είμαι στην παραλία και να αγγίζω το νερό, με τους γονείς μου να κάθονται πίσω μου στην παραλία. Ήμουν τριών ή τεσσάρων ετών. Μια ευτυχισμένη στιγμή.
Φωτογραφίες: Βασίλης Μαντάς. Styling: Ειρήνη Αναστασιάδη. Ευχαριστούμε θερμά το "Athens Capital Hotel" για την ευγενική φιλοξενία.
Από το τεύχος Νοεμβρίου του Harper's Bazaar που κυκλοφόρησε την Κυριακή 20 Οκτωβρίου.
