Από το 1978 μοιράζονται το ίδιο καλλιτεχνικό εργαστήριο. Αυτή είναι η αφετηρία της δημιουργικής σύμπραξης ανάμεσα στην Μαρία Γρηγορίου και τον Γιάννη Παπαδόπουλο. Έναν δεσμό που μετρά σχεδόν πέντε δεκαετίες και συνεχίζει να ακμάζει μέσα από έργα τα οποία αντικατοπτρίζουν το (κατα)δικό τους πρίσμα απέναντι στη ζωή και τον ενδόμυχο εαυτό του καθενός.
Αυτή είναι η πρώτη σκέψη που κυριαρχεί στο μυαλό μου όταν αντικρίζω τις δημιουργίες που συγκροτούν την έκθεση με τίτλο "Δύο αφετηρίες. Παράλληλες διαδρομές" στη Bernier / Eliades Gallery. Λακωνικός και συνοπτικός. Οι ίδιοι, πάντως, τον αποκωδικοποιούν με αρκετά λόγια. "Οι λέξεις Δύο αφετηρίες αναφέρονται στην γνωριμία των δυο μας όταν σπουδάζαμε στην ίδια σχολή,στο West Surrey College of Art ( σημερινό University of Creative Arts) στο Farnham, Surrey , Αγγλίας. Μία σχολή Καλών Τεχνών πολύ γνωστή για το υψηλό επίπεδό της και τα σημερινά ιερά τέρατα του κλάδου που είχαμε την τύχη να έχουμε καθηγητές. Ονόματα όπως ο Archie Brennan, Peter Collinwood, Sue Bosence, Jun Tomita, Ann Sutton, Derryn O' Connor, Jhon Lavery. Αργότερα ανακαλύψαμε ότι είχαμε και άλλη κοινή αφετηρία. Και οι δύο είχαμε προηγουμένως σπουδάσει στη σχολή Βακαλό σχέδιο και ζωγραφική. Η Μαρία με καθηγητές τον Π. Τέτση, Γ. Βαλαβανίδη, Ε. Βακαλό και ο Γιάννης με την Ε. Βακαλό, Π. Τέτση, Π.Μοσχίδη, Ι. Δρακούλη", εκμυστηρεύονται στην τετ-α-τετ συνάντησή μας.
Στην έκθεσή τους, οι δύο καλλιτέχνες χρησιμοποιούν διαφορετικά πρωτογενή υλικά όπως λινό, βαμβάκι και μετάξι και αξιοποιούν παραδοσιακές τεχνικές, όπως η ύφανση με φυτικές βαφές και η παραγωγή χειροποίητου χαρτιού, δημιουργώντας παράλληλα γλυπτικά τοπία. "Είναι όλα φυσικά", ξεκαθαρίζουν. Πράγματι, τα νήματα είναι βαμβακερά, μεταξωτά, λινά ή μάλλινα, το χαρτί χειροποίητο από βαμπάκι ή φυτά, με το ξύλο να παίζουν το δικό τους παιχνίδι. "Οι τεχνικές είναι παλιές χειρωνακτικές, ξεχασμένες στον χρόνο, χρησιμοποιημένες με ένα διαφορετικό τρόπο και αντιμετώπιση, σε ένα σύγχρονο πλαίσιο για ένα εικαστικό αποτέλεσμα. Πρόκειται για ύφανση σε χειροκίνητο αργαλειό ή τελάρο,φυτικές, ζωικές και μεταλλικές βαφές, διαφορετικές τεχνικές βαφής νημάτων (ikat, tie -dye, resist dye.., ), χειροποίητο χαρτί από βαμπάκι, φυτά , φύκια, τύπωμα, κολλάζ", συμπληρώνουν.
Τα έργα της Μαρίας Γρηγορίου αποτελούν καταγραφή της ίδιας καθημερινής διαδρομής που ακολουθούσε η καλλιτέχνης επί δύο χρόνια. Δούλεψε αργά και χειρωνακτικά σε χρόνο παρόντα για να αποδώσει το σχεδόν μονοχρωματικό και ταυτόχρονα συνεχώς μεταβαλλόμενο θαλασσινό τοπίο. Το ζήτημα του χρόνου ταξιδεύει στα έργα της. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος από τη μεριά του επιδίδεται σε ένα ταξίδι αναθεώρησης, επανεκτίμησης και απόρριψης του περιττού. Ξετυλίγει το κουβάρι του χρόνου και ξαναβρίσκει την άκρη του νήματος. Με επαναληπτικές κινήσεις, που θυμίζουν διαλογιστική πρακτική, και μ' ένα απλό λινό σπάγγο υφαίνει τις σκέψεις του με διαφάνεια. Η επίπεδη επιφάνεια διπλώνεται, αγκαλιάζει τον χώρο, γίνεται τρισδιάστατη και πολλαπλασιάζεται με το φως και τη σκιά, το αρνητικό και το θετικό. Όμως, πώς έχει φερθεί, ο – πολλές φορές σκληρός – χρόνος στους δυο τους; "Από μας εξαρτάται αν θα είναι φίλος ή εχθρός. Για να είναι φίλος πρέπει να του δοθείς για να σου δώσει".
Τους ρωτώ ποιο είναι το μυστικό της επιτυχημένης συνύπαρξης τους εδώ και 46 χρόνια. "Παρόλο που όλοι αναρωτιούνται πώς δύο καλλιτέχνες μπορούν να συνυπάρχουν στο ίδιο εργαστήριο τόσα χρόνια, εμείς ομολογούμε ότι δεν βρίσκουμε καμία δυσκολία, παρά μόνο τον πλούτο αυτής της συγκατοίκησης, την ανταλλαγή ιδεών, σχολίων, και κριτικής, ανταλλαγή και γνώση τεχνικών. Είναι ίσως θέμα χαρακτήρα,σεβασμού της διαφορετικότητας και επίγνωση της αξίας της δουλειάς του καθένα μας", απαντούν.
Αλήθεια, δύο παράλληλοι δρόμοι (όπως οι ίδιοι χαρακτηρίζουν την πορεία τους) μπορούν να έχουν σημεία τομής; "Σημεία τομής είναι αυτά της ανταλλαγής τεχνικών και υλικών. Ο Γιάννης πιάνει το νήμα και η Μαρία το χειροποίητο χαρτί για να τραβήξουν όμως πάλι ο καθένας την δική του διαφορετική παράλληλη διαδρομή. Στην έκθεση υπάρχει και ένα έργο που δουλέψαμε για πρώτη φορά μαζί", ξεκαθαρίζουν.
Η έκθεση της Μαρίας Γρηγορίου και του Γιάννη Παπαδόπουλου φιλοξενείται στη γκαλερί Bernier / Eliades μέχρι και τις αρχές Νοεμβρίου, μετά από μία κάπως καρμική συνάντηση το 2022. "Η αρχική γνωριμία της Βernier/ Eliades Gallery με την δουλειά μας, έγινε όταν η Μαρίνα Ηλιάδη επισκέφτηκε την έκθεσή μας Στο Κάτω Κάτω της ΑΦΗς το 2022 στο μουσείο Μπενάκη. Ακολούθησαν αρκετές επισκέψεις της Μαρίνας Ηλιάδη και του Jean Bernier στο εργαστήριο. Στη συνέχεια, επιλέχθηκαν τα έργα με κοινή συννενόηση και ορίστηκε η ημερομηνία της έκθεσης".
