Αφήνοντας τα πολυποίκιλα ταλέντα της για λίγο στο παρασκήνιο – αφενός, μία μικρή ιεροσυλία, αφετέρου η μόνη διόδος να εμβαθύνουμε στις υπόλοιπες δεξιότητες της, η Marina Abramović διαθέτει ένα αστείρευτο ταλέντο. Εκείνο του να ξεπερνά κάθε φορά τα όρια του πνεύματος, του μυαλού και του σώματος της. Η σκέψη και οι κινήσεις της δεν γνωρίζουν σύνορα. Ο παλμός της δεν χωρά σε περιορισμούς και δεν χωλαίνει σε εμπόδια της στιγμής. Αντιλήψεις, οι οποίες αποτυπώνονται στην τέχνη της.
Ήταν το 1974, όταν η χαρισματική καλλιτέχνις αποφάσισε να παρουσιάσει τον εαυτό της ως ένα αντικείμενο, έχοντας δίπλα της ένα μόνο τραπέζι με 72 μικρά αντικείμενα. Στην ιστορική – πλέον – μουσική της παράσταση διάρκειας έξι ωρών, η Marina Abramović επέτρεψε στο αμήχανο (αρχικά) κοινό της να χρησιμοποιήσει πάνω της οποιοδήποτε από τα προαναφερθέντα αντικείμενα επιθυμούσε. Μάλιστα, τα αντικείμενα χωρίζονταν σε δύο υποομάδες: στα σκεύη ευχαρίστησης και καλλωπισμού και στα σκεύη πόνου.
Τα αισθήματα των θεατών δεν άργησαν να εγκαταλείψουν την αθωότητά τους και να μετατραπούν σε ενστικτώδεις αντιδράσεις βίας τραυματίζοντας το σώμα της Marina Abramović. Το ιστορικό – όπως χαρακτηρίζεται – σήμερα Rhythm 0 αποτελούσε το σθεναρό μήνυμα της καλλιτέχνιδος ενάντια στον μισογυνισμό και τη βία, λειτουργώντας ως μία μικρή υπενθύμιση ότι η σεξουαλική κακοποίηση μπορεί να διενεργηθεί ακόμα και την πιο τρυφερή στιγμή της καθημερινότητας.
Η ασέβεια και η αδιαφορία των θεατών, οι οποίοι μετά την επιθετική τους συμπεριφορά, έφυγαν από την αίθουσα με όψη φιλειρινική τη συγκλόνισε. 50 σχεδόν χρόνια μετά, οι αναμνήσεις ξυπνούν στο Royal Academy Of Arts στο Λονδίνο μέσα από την έκθεση που εξερευνά τις πρακτικές που εφάρμοσε η Marina Abramović κατά τη διάρκεια της μακράς της πορείας.
Κινούμενη περισσότερο στα χνάρια μίας μουσικής παράσταση, η ομώνυμη έκθεση της καταγράφει στιγμιότυπα από τις εμβληματικές παραστάσεις της, κατά τη διάρκεια των οποίων εξάντλησε τα σωματικά και ψυχικά της όρια, πρωτοπορώντας. Στο Royal Academy Of Arts, η καλλιτέχνις είναι διαρκώς παρούσα μέσα από τα δημιουργήματα της.
Η πρώτη αίθουσα σας "καλεί" ανάμεσα στα βλέμματα της Abramović σε έναν τοίχο και σε ένα περιστρεφόμενο κατάλογο των 1.545 ατόμων που έκαναν ουρά για να καθίσουν απέναντί της στο MoMA της Νέας Υόρκης το 2010, ίσως το αποκορύφωμα της πρακτικής της, μια έκθεση τόσο εντυπωσιακή που απαθανατίστηκε σε ταινία. Με τίτλο "Public Participation I", αυτή η αίθουσα οδηγεί στην "Public Participation II", η οποία μας μεταφέρει σε μια άλλη σημαντική στιγμή στην καριέρα της καλλιτέχνιδας, μια στιγμή που άλλαξε την άποψή της για τον κόσμο γύρω της και την οδήγησε στην πορεία της, το Rhythm 0, 1974.
Η έμφαση δίνεται στην εποχή της πρακτικής της Abramović, στις στιγμές που είτε μόνη της είτε έχοντας στον πλευρό τον σύντροφο και συνεργάτη της Ulay, έφτασε στα όρια συναισθηματικά και σωματικά. Αυτή η βασισμένη στις αρετές της αντοχής και υπομονής performance art που διδάσκει πλέον μέσω του Ινστιτούτου της βρίσκεται στο επίκεντρο όλων όσων κάνει, ωθώντας το σώμα και το πνεύμα στα απόλυτα όρια μέχρι λιποθυμίας, καταρρέοντας από τον σωματικό πόνο – στιγμή που η καλλιτεχνική διαδικασία φτάνει στην ακμή της, σύμφωνα με την ίδια. Ο ήχος των κραυγών της ίδιας και του Ulay αντηχεί στον χώρο. Σε μία γωνιά, η Abramović φαίνεται να βουρτσίζει βίαια τα πυκνά, πανέμορφα μαλλιά της επαναλαμβάνοντας πως "η τέχνη υποτίθεται ότι είναι όμορφη".
Το σκότος της καριέρας της είναι διάχυτο στον χώρο, με το τραύμα να είναι εκείνο που καθορίζει την πορεία και την προσωπική της ζωή. Λόγω κάποιων πρόσφατων προβλημάτων υγείας - υπέστη εμβολή - η ίδια η Abramović δεν θα μπορέσει να συμμετέχει στις ζωντανές παραστάσεις, αλλά κάποια βασικά έργα επανεκτελούνται από καλλιτέχνες που έχουν εκπαιδευτεί στη μέθοδό της. Η έκθεση θα είναι ανοχτή στο κοινό μέχρι την την 1η Ιανουαρίου στο Royal Academy Of Arts.
Διαβάστε Επίσης
