Στους νόμους της σύγχρονης μουσικής πραγματικότητας, το μυστικό της επιτυχίας εντοπίζεται στην ορθώς δομημένη τέχνη του να καταφέρεις να γίνεις viral. Στην ικανότητα αφενός του μάρκετινγκ και αφετέρου των δημιουργών να συνθέσουν μελωδίες που η επανάληψή τους γεννά σεροτονίνη (σ.σ. ορμόνη της ευτυχίας) στον εγκέφαλο σε έναν παλμό εθιστικό, μα σύντομης διάρκειας.
Δευτερόλεπτα απομονώνονται με στόχο να ντύσουν όσο το δυνατόν περισσότερα βίντεο – χιουμοριστικά ή ουσιώδη – στο TikTok, το Instagram, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στίχοι επαναλαμβάνονται ή αφαιρούνται γεννώντας νεωτερισμούς, φρέσκες τάσεις, λέξεις που ίσως να μην έχεις διαβάσει – ή έστω ακούσει – ξανά. Το να κάνεις ομοιοκαταληξία ή να προκαλείς (σ.σ. τεχνική που πλέον φορά την πασέ ενδυμασία της) είναι η ουσία. Άλλωστε, όπως οι διευθυντές των μεγαλύτερων δισκογραφικών εταιριών σήμερα, επισημαίνουν: καλύτερα να φτάσουμε στην κορυφή για μία μόλις εβδομάδα, παρά να παράξουμε μία επιτυχία που ναι μεν θα διαρκέσει, αλλά δεν θα φτάσει στο ψηλότερο σημείο του Billboard και των υπολοίπων τσαρτ παγκοσμίως.
Κάπως έτσι, νέοι καλλιτέχνες εμφανίζονται, δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα για μία ή δύο χρονιές και εν συνεχεία εξαφανίζονται. Η πορεία τους θυμίζει έναν κύκλο με εσάνς πυροτεχνήματος σε τροχιά με προδιαγεγραμμένη – δυστυχώς ή ευτυχώς, η ιστορία και το κοινό παραμένουν αμείλικτοι κριτές – πορεία. Ταχεία, μα βραχεία. Εκρηκτική, μα μελλοντικά σβηστή. Τη σημερινή εποχή, αυτοσκοπός δεν είναι να δημιουργήσεις μία ολοκληρωμένη δουλειά με αρχή, μέση και τέλος, αλλά για ένα μικρό διάστημα το όνομά σου να ακούγεται. Τα τραγούδια σου να πρωταγωνιστούν στις streaming πλατφόρμες, να φλερτάρουν με τις κομφορμιστικά δεδομένες Playlists των ραδιοφώνων, να οδηγείς αρένες και στάδια - ανεξαρτήτως δυναμικής και χωρητικότητας – σε φρενήρη soldout. Όλα πολύ, αλλά όχι για πολύ. Για το τώρα, το σήμερα, το παρόν. Χωρίς ερείσματα για το μέλλον.
Εκτός αν είσαι η Madonna. Το να καταφέρεις, μετρώντας ήδη 40 χρόνια ενεργούς δράσης στα χνάρια του πενταγράμμου και την πρώτη γραμμή των media, να συγκεντρώσεις σε συναυλία σου κάτι παραπάνω από 1,5 εκατομμύρια κόσμο δεν είναι κάτι απλό. Ούτε αυτονόητο. Είναι, όμως, κάτι που έλαβε χώρα στο Ρίο. Είναι γεγονός. Και, πλέον, ρεκόρ στο βιβλίο Guinness.
Αφήνοντας στην άκρη, σκάνδαλα προσωπικού ή επαγγελματικού ενδιαφέροντος, ατυχείς στιγμές, σκληρή – στα πρόθυρα ρατσιστικού παροξυσμού – κριτική για ζητήματα που καμία επαφή δεν έχουν με την ευφυή της ουσία, η Madonna αποδεικνύει ότι παραμένει η βασίλισσα της Pop. Με τα λάθη – δεν τα αρνήθηκε στιγμή, δεν κρύφτηκε σαν έτερος στρουθοκάμηλος, ποιος είναι εκείνος που δεν κάνει ποτέ; Τις προβοκατόρικες (για τα δεδομένα της εποχής) δηλώσεις – το να παίρνει κάποιος δημόσια θέση τη σημερινή εποχή είναι σπάνιο, μα και απαραίτητο. Τις δισκογραφικές αναποδιές – κανένας επαγγελματικός βίος δεν σε συναντά αποκλειστικά στην ακμή σου. Με τα σωστά της – τα πλουραλιστικά, τα πολυφωνικά, τα στοιχειώδη, τα ανατρεπτικά.
Η αποδοχή της Madonna στο Ρίο της Βραζιλίας έχει κάτι να μάς διδάξει. Θα πέσουμε, θα ανέβουμε στα ουράνια, θα διανυκτερεύσουμε βραδιές πολλές, θα πέσουμε ξανά σε άλλη βαθμίδα μέχρι να ακολουθήσουμε ξανά δρόμο ανηφορικό. Αυτός είναι ο δρόμος της διαρκούς (μουσικής) παρουσίας, της αναγνώρισης, της επιτυχίας. Εξάλλου, σε έναν μαραθώνιο σημασία δεν έχει ποιος θα αποκριθεί πρώτος στον κρότο εκκίνησης, αλλά ποιος θα αντέξει μέχρι τον τερματισμό. Έτσι, δεν είναι και η ίδια η ζωή;
